വിങ്ങുന്ന മനസിനെ സുഖപ്പെടുത്തുന്ന നിന്റെ സാനിധ്യത്തിനായി ഞാന്‍ കൊതിക്കുന്നു.എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ഥ്യങ്ങളെ വിസ്‌മരിക്കാന്‍ നമുക്കാവില്ലല്ലോ...? ഒരിക്കല്‍ കടന്നു പോയ ഇട വഴികളില്‍കൂടെ വീണ്ടും സഞ്ചരിക്കാനോ കാണാമറയത്തിരിക്കുന്നവരെ ഒരിക്കല്‍ക്കുടെ സന്ധിക്കനോ നമുക്കുകഴിയില്ല എന്ന്‌ ഞാന്‍ മനസിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാം. നമ്മള്‍ ഒന്നിച്ച്‌ചിലവിട്ട മനോഹരനിമിഷങ്ങളെ ഭാവനയുടെ ചായത്തില്‍ മുക്കിയുണക്കി വയ്‌ക്കാന്‍, ഏകാന്തനിമിഷങ്ങളില്‍ അതോര്‍ത്തുല്ലസിക്കാല്‍ എനിക്കാവുമല്ലോ...? എല്ലാവരും നിന്റെ സാമീപൃത്തിനായി കോതിക്കുന്നത്‌ എന്തിനാണെന്ന്‌ ഇന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സിലായി. നിന്നോടൊത്ത്‌... നിന്റെ ചൂടേറ്റ്‌ ഒരേ കിടക്കയില്‍ കിടന്നാലും മനസ്സിന്റെ പിടി അയയില്ല എന്ന്‌ നിന്നോട്‌തന്നെ ഒരു പെണ്ണ്‌ പറയണമെങ്കില്‍ നീ എത്രമാത്രം വലിയവ്‌ന്‍ ആണെന്ന്‌ എനിക്കുമനസിനാകുന്നു.(എന്നോടാണെങ്കില്‍ അവള്‍ അടുത്ത മുറിയില്‍ പോലും കിടക്കാന്‍ തയ്യാറാണെന്ന്‌ പറയില്ല. അത്രയ്‌ക്ക്‌ സ്‌ദ്‌ഗുണ സമ്പന്നനാണ്‌ ഞാന്‍ എന്നതു തന്നെ) എന്നെ തഴുകുന്ന മന്ദമാരുതനിലും പാദത്തെ പുല്‍കി കടന്നു പോകുന്ന തിരയിലും നിന്റെ സാമീപ്യത്തെ ഞാന്‍ ദര്‍ശിക്കട്ടേ...? കാരണം ഒരിക്കല്‍ നിന്റെ കാലടികള്‍ പതിഞ്ഞ മണ്ണിലാണല്ലോ ഇന്നു ഞാന്‍ ചുവടുറപ്പിക്കാന്‍ തയ്യാറെടുക്കുന്നത്‌. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്‌ മുമ്പേ നീ ഈ പട്ടണത്തില്‍ കാലുകുത്തിയതും ആര്‍ത്തലച്ച്‌ പെയ്യുന്ന മഴയില്‍ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ കാലുകള്‍ നീട്ടിചവിട്ടിയതും നിന്‍ നാവിന്‍ തുമ്പില്‍ നിന്ന്‌ കേട്ടപ്പോള്‍ ഒരിക്കല്‍ ഞാനും ഈ പാതയിലൂടെ സഞ്ചരിക്കേണ്ടി വരും എന്നു ഞാന്‍ കരുതിയിരുന്നില്ല. ഇന്നു ഞാന്‍ ഭ്രാന്തമായി ഈ അക്ഷരത്തിന്റെ ഈറ്റില്ലനഗരിയില്‍ നിന്റെ കാലടികളെ തിരയുന്നു 'ആല്‍ക്കമെസ്റ്റില്‍' പറയുന്നതുപോലെ ആകസ്‌മികമായി ഒന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ല. എല്ലാം ദൈവനിശ്ചയം....എന്നതാണല്ലോ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം... ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ ഈയുള്ളവന്റെ ലളിതമായ കുത്തിക്കുറിക്കലിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചതുമെല്ലാം.... എല്ലാം.....എല്ലാം.......
കൊള്ളാം... ഇനിയും എഴുതുക. പാരഗ്രാഫ് തിരിച്ചെഴുതുന്നത് നന്നായിരിയ്ക്കും.
ReplyDeleteമന്തമാരുതന്‍ അല്ല, മന്ദമാരുതനാണ് ശരി. :)
ആകസ്‌മികമായി ഒന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ല.
ReplyDeleteഎല്ലാ ഭാവുകങ്ങളും